Dag 19: Victoria Falls – Bulawayo

Na de luxe van gisteren (uitslapen), vandaag weer om 05.00 uur uit de veren. Ondanks de hele hobbelige weg, ben ik toch wel een aantal keer in slaap gesukkeld. De vakantie begint nu toch langzaam aan haar tol te eisen. Op een gegeven moment stopten we, zijn we er al??? Nee, aangehouden door de politie! Clapman reed te hard en heeft een bekeuring gekregen. Bonnetje geïnd en weer verder slapen.

In Bulawayo aangekomen wordt getankt en koop ik nog snel even een flesje water voor mijn excursie. Deze keer gaan alleen Maarten, Tibor en ik weg. Op een neushoornwandelsafari. Net voordat we opgehaald worden, komen ook Mathilde en Stefan ons nog gezelschap houden. Dus met z’n vijven worden we opgehaald door Ian. Op een groot plein moeten we nog even wachten op de mensen vanuit de Jimmy-truck. Ondertussen zien we de rest van onze groep richting de winkels struinen. Tot later jongens!

Met de hele club compleet, rijden we in een 4x4 naar Matobo-park. Hier leven nog enkele witte neushoorns en Ian is dol op ze. Een zeer enthousiaste gids die veel weet te vertellen over, vooral, neushoorns en de omgeving. We krijgen uitleg over het territoriumgedrag en het protectionprogram. Binnen dit programma worden de hoorns preventief verwijderd, zodat stropers niet meer hoeven te komen. De hoorns is namelijk van hetzelfde materiaal als nagels. Niet heel luceratief zou je zeggen. Niets is minder waar. Nog steeds worden neushoorns gedood en de hoorns er vervolgens afgezaagd. Terwijl ze er niet eens voor hoeven te sterven. En, vertelt Ian, elke maand worden 20 tot 25 stropers betrapt door de 24-uurs bewaking. Na een zeer gepassioneerde en zelfs emotionele uitleg gaan we verder.

Eerst nog even een demonstratie van bushmansoap: een of andere plantje wat gewoon als zeep werkt! Lekker zacht voor de huid en maakt nog mooi schoon ook nog. Dus mocht je ooit verdwalen…kun je lekker blijven ruiken. En dan zien we de eerste neushoorns: moeder met kind. Snel klauteren we uit de truck en lopen we achter elkaar aan richting de neushoorns. Ian maakt in de tussentijd allerlei geluidjes en zegt tegen de neushoorns dat hij het maar is. Even blijven we moeder met kind volgen, maar het is duidelijk dat ze zich niet op hun gemak voelen. Telkens lopen ze verder weg. Toch op ongeveer 10 meter afstand wat foto’s weten te maken door de struiken heen.

Dan maar even op een rots klauteren voor beter uitzicht. Nou ja even, het was nog redelijk avontuurlijk (vond ik dan). Gelukkig heeft Stefan me regelmatig geholpen. Vond het vooral lastig doordat ik de camera bij me had. Ik ken mezelf en mijn lompe onhandige gedrag, dus wil je extra voorzichtig zijn. Het geklauterd levert een mooi uitzicht over het dal uit. En na eventjes genieten proberen we weer heelhuids beneden te raken. Wat mij lukt ;)! Ik kom niet geheel onschonden uit het avontuur, want mijn benen zien er niet uit! Ik zit onder het roet van houtskool. Waar is dan toch die bushmanstruik als je hem nodig hebt? Oh laat maar, dadelijk gaan we vast en zeker nog een keer de bush-bush in. En dat doen we ook maar gelijk weer bij de truck, want Ian heeft de fireball lelie gezien; een felrode bloem, wel eentje die dodelijk is. Dus blijf ik op gepaste afstand staan (ongeveer 20 cm vanwege de close-up foto). Ook proeven we nog wat munt. Wat weet die gids ons toch veel te vertellen en te laten zien. Nu nog hopen op een close-up van neushoorns.

En jawel: eerst zien we in de verte nog twee mannetjes neushoorns. Even snel de zoomlens erop voor de foto’s. Maar veel tijd krijg ik niet; Ian heeft weer een moeder in de gaten. Dus erop af! Deze keer vinden de neushoorns ons bezoekje wel oke. Uiteindelijk gaan we zelfs zitten op de grond en kijken we hoe ze heerlijk het gras aan het grazen zijn. Op slechts 4 meter afstand! Wat is dit toch uniek om mee te mogen maken. Om op zo’n korte afstand bij een neushoorn te staan. Na een tijdje gaan ze er vandoor en wij dus ook. De tijd zit ons wat dat betreft ook niet mee, die gaat veels te snel. Het is namelijk weer tijd om het park te verlaten, voor zonsondergang moet je namelijk weg zijn.

Op de terugweg nog genoten van een mooie zonsondergang en voordat we het weten staan we weer bij de rest van onze groep, gezellig aan de bar. Een drankje en onze verhalen vertellen. Toch maar even snel douchen voor het eten, die roetresten even verwijderen. We eten deze keer om het kampvuur en na ons dagelijkse-wat-gaan-we-morgen-doen-en-hoe-laat-moeten-we-morgen-op-staan-verhaal, begint Henk ineens een heel verhaal te vertellen over Chaka Zulu. Sommige hebben moeite om hun ogen niet dicht te laten vallen…. Na het verhaal nog even lekker zitten bij het vuur en dan toch daarna naar bed. Best vermoeiend zo’n dag.