Dag 7: Sesriem- Swakopmund

Vandaag heel vroeg op, want we willen op tijd (voor zonsopkomst) op Dune 45 staan. Helaas heeft Chris zijn bril niet op en staat s’morgens bij de verkeerde truck te wachten. Gelukkig vindt hij ons terug, maar vertrekken we 20 minuten dan gepland (de rest van de vakantie was Chris telkens ruim op tijd) naar de Sossusvlei. Na een klein half uur rijden, komen we bij de bekende duin, Dune 45.

Waarom 45? Is dit de 45ste duin? Nee, deze duin ligt 45 km afstand van poort bij Sesriem af. Snel de truck uit en maken dat we naar boven komen. Wat een tering, mega zware klim was dat (80 meter hoog door mul zand). Af en toe stoppen om even op adem te komen, maar niet te lang want je wilt toch echt op tijd boven op de duin staan. Eenmaal boven ploft de een na de ander in het zand om daar te zitten en te genieten van de geweldig mooie zonsopkomst. Die klim is iedereen alweer snel vergeten. 

Tibor is vandaag 40 geworden en dat laten we niet onopgemerkt voorbij gaan. De feestmuts wordt verder naar voren afgegeven en op het moment dat Tibor de muts op heeft, zingen we uit volle borst Lang zal ze leven. Boven op Dune 45 vindt een klein verjaardagsfeestje plaats.

Na de zonsopkomst is het sport om zo snel mogelijk naar beneden te komen. Via de zijkant rennen enkele naar beneden. En wanneer je dan beneden staat, kun je ruim een kilo zand uit je schoenen schudden. Maar leuk om te doen! Het is dat het zo’n tering klim naar boven is, maar anders…..

Naast de duin krijgen we ons ontbijtje en zodra die op is gaan we weer verder naar het volgende mooie punt: deathvlei. Met een 4x4 worden we hotsend en botsend verder de woestijn in gereden. En daar weer door mul los zand een wandeling om te komen bij de daadwerkelijke deathvlei. Schitterend gewoon, hoe de dode bomen afsteken tegen de felblauwe lucht, de witte grond (door het zout) en de rode duinen. De bomen zijn ruim 300 jaar dood, maar staan er nog steeds. Op de terugweg met de 4x4 zijn we een slipper (van Henk) en zonnebril (van Marieke) verloren. Uiteraard telkens gestopt om de spullen op te rapen. En nog even foto’s gemaakt van een Oryx die stond te lunchen bij een struik.

Op de camping worden alle tenten weer ingepakt. Iedereen heeft alle spullen nog, er is geen kleptomane jakhals langs geweest. Een zeer afwisselend landschap is vandaag voorbij gekomen. Lunchen hebben we gedaan in het dorpje Solitaire. Op het naambord wordt regelmatig bijgehouden hoeveel inwoners het dorp heeft. Blijkbaar zijn er de afgelopen jaren weer inwoners bijgekomen. Oude autowrakken zijn het beeld bij de lunchstop. Hier schijnt het appelgebak legendarisch te zijn. Kortom: bijna iedereen neemt het stuk (mega) appelgebak. Alleen de slagroom ontbrak, maar de smaak was voortreffelijk.

Weer verder on the road, we moeten nog een stukje rijden. En ook nu wisselt het landschap regelmatig. Nog even een stop bij Tropic of Capricorn, oftewel de Steenbokskeerkring. Op ongeveer 23,5 graad zuiderbreedte ligt deze keerkring en is de eerste ring onder de evenaar, gevolgd door de zuidpoolcirkel. Voor zover de aardrijkskundeles. Bij het bord hebben we een groepsfoto gemaakt. Gelukkig kwam er net een Belgische koppel aan en die zijn gebombardeerd tot fotograaf. Maarten, Tibor en Chris zijn op het bord geklommen en de rest heeft zich er netjes rondom verzameld. Na de fotoshoot weer verder met de truck. Nog een paar kilometer…. En weer een ander landschap. Deze keer lijkt het op de maan. Uiteraard foto’s maken bij het uitzichtspunt.

In Walvisbaai zijn we naar de kust gereden om te kijken naar een grote kolonie flamingo’s. Er stonden er best veel, maar helaas was een andere groep toeristen ons voor en toen zij richting de flamingo’s liepen, vlogen deze weg. Toch gaven we de moed niet op en met enkele lopen we toch even verder het strand op. Greet, Martijn en ik komen nog in een soort van drijfzand terecht en hebben ineens “zwarte laarzen” aan. Och, zo meteen zijn we toch bij de zee en dan spoelen we het wel af. Toch best een grappig gezicht zo. Van de overgebleven flamingo’s veel foto’s gemaakt, de zon gaat ook langzaam onder, wat weer een mooi effect geeft. Voeten/benen wassen en weer richting de truck.

In Swakopmund blijven we in een bungalowpark overnachten: 1 huisje voor 6 vrouwen. Er blijven er dus 3 over (waaronder ik). 3 mannen hierbij. 3 mannen bij de gids en chauffeur en dan nog 4 mannen een eigen huisje. Huh?? Uiteindelijk worden de 3 mannen bij de vrouwen weggehaal en hebben de 3 vrouwen een eigen huisje. Uiteindelijk komt er nog 1 vrouw bij. Dat was dus volksverhuizing 1. De douche loopt in ons huisje niet goed weg, dus krijgen we een ander huisje. Volksverhuizing 2. Gelukkig blijft het daar ook bij. Bij Napotalia hebben we gegeten. Hier heb ik gekozen voor de springbok. Smaakt een beetje naar een bieflapje. Lekker, vooral de marinade. Samen met Arno een fles gedeeld, hoewel ik na 1 glas het al genoeg vond. Als toetje was er nog een taart voor Tibor geregeld, samen met een kaarsje van 40. Nogmaals gefeliciteerd! En toen had Henk nog een verassering voor ons: de disco next door. Even lekker door het lint gaan (dansend dan), wat Bacardi cola om vervolgens een beetje tollend in mijn bed te liggen. Geslaagde dag.